Mga Tula, Sanaysay at Kwento ng Buhay

Mata ng Pag-ibig

Ni Abigail Mae C. Jayin

“Kuya, hindi mo ba talaga ako madadaanan?” tanong ni Lila sa kausap sa telepono.

“Sorry Lila, sira kotse eh. Mag-LRT ka na lang.”

“Sige na nga. Bye, Kuya.”

“O, mag-ingat ka. Masama na ang panahon ngayon.”

Kakatapos lang ng pagha-half day ni Lila sa trabaho. Nalalapit na kasi ang launching ng bagong produkto ng kanilang kliyente. Kinailangan ni Lilang pumasok ngayon, kahit Linggo, upang tapusin ang kanyang nalalabing mga gawain.

Si Lila ay isang creative consultant sa isang malaking advertising company na may sangay sa Malate. Simple lang ang kanyang trabaho – siya ang magsasabi kung ang mga disenyong ilalapat sa mga billboard at poster ay bagay sa produktong ine-endorso. Araw-araw ay sinusundo siya ng kanyang kapatid na si Leon mula sa kanilang opisina, ngunit sa pagkakataong ito’y kailangan niyang magkomyut dahil nasiraan ang kanyang kuya. Ngunit siguradong siksikan ngayon sa LRT, dahil holiday pa naman. Rizal Day ngayon kaya siguradong maraming tao ang mamamasyal ngayong araw.

Ngunit ano pa ba ang magagawa ni Lila, kundi ang tiisin ang siksikang tren upang makauwi, kaya hindi na siya nag-aksaya pa ng panahon. Marahil ay maabutan pa niya ang tren na hindi gaanong puno.

Pagdating niya sa Quirino station, punung-puno na ang mga tren. Ala-una pa lamang ngunit umaapaw na ang mga tao. Walang nagawa si Lila kundi indahin ang pagkarami-raming tao.

Habang nasa tren si Lila, hindi niya maintindihan kung bakit siya kinakabahan. Parang may mangyayaring hindi niya maipaliwanag. Ngunit agad naman niyang ipinagsantabi ang kanyang kaba. “Dahil lang ‘to sa upcoming launching bukas,” sabi niya sa sarili.

Sandali na lang at darating na si Lila sa Blumentritt, at isang sakay na lang ng taxi, makakauwi na siya. Ngunit hindi pa man nakakatigil ang tren ay biglang may sumabog sa gitnang bahagi nito. Isang bomba ang nakapasok at itinanim sa tren, na ngayo’y pinasabog na. Walang usok na namuo, ni walang apoy. Nagkawasak-wasak ang buong tren. Nagkalat ang mga piraso ng nagkalasog-lasog na tren sa paligid. Unti-unting nagdidilim ang paningin ni Lila. Naririnig niya ang sigaw ng ibang mga pasaherong humihingi ng tulong. Wala na halos maaninag si Lila nang may narinig siyang isang tinig.

“Miss? Miss! Tulong! Tulungan…”

At tuluyan nang nawalan ng malay si Lila.

Dinala si Lila ng mga rescue workers sa pinakamalapit na ospital upang maipagamot. Nang malaman ng kanyang pamilya ang trahedyang nangyari sa kanya, agad silang sumugod sa ospital. Doo’y nakausap nila ang doktor na tumitingin kay Lila, si Dr. Perez.

“Dok, kamusta na po ang anak namin?” tanong ng ama ni Lila.

“Hindi po gaanong malala ang natamo niyang mga sugat sa braso’t binti, ani Dr. Perez. “Ngunit…”

“Ngunit ano po, Dok?” sabat naman ng ina ni Lila. “May nangyari po bang masama kay Lila?”

“Misis, ikinalulungkot ko po, ngunit… Higit na napinsala ang mga mata ni Lila. Nabulag siya dulot ng pagsabog.” Napahagulgol ang ina ni Lila sa narinig.

“Wala na po bang pag-asa pang makakitang muli ang aking anak? Kahit ano po, Dok,” pagmamakaawa ng ama.

“Mr. Reyes, ang kailangan po ng anak niyo ngayo’y isang eye transplant, ngunit napakamahal nito. Mahigit sa isandaang libong piso ang gugugulin para sa operasyon,” sagot ng doktor.

“Walang problema sa pera, Dok. Kaya naming magbayad. Simulan niyo na po ang operasyon.”

“Pasensya na po, ngunit hangga’t wala tayong eye donor, hindi maisasagawa ang operasyon.”

Napaupo sa bangko si Mr. Reyes. Hindi niya alam ang gagawin. Ang kanyang asawa’y naghihinagpis pa rin sa tabi ng kanyang anak. Bakit ba nangyari sa kanila ito?

“Maiwan ko na muna po kayo,” at lumabas na ang doktor upang mapag-isa ang pamilya. Nang sumara na ang pinto, nagsalita ang ina ni Lila.

“Ramiro, ano nang gagawin natin ngayon?”

“Hahanap ako ng eye donor para sa anak natin,” sagot ni Ramiro.

“Saan? Paano? Paano kung nagising na si Lila na wala siyang makita?”

“Hindi ko alam, Agnes. Pero gagawa ako ng paraan. Para sa anak natin.”

Kinabukasan, nagising na si Lila mula sa pagkakahimbing. Ramdam na ramdam niyang nananakit ang buong katawan niya. Ang huling naaalala niya’y ang malakas na pagsabog sa istasyon ng tren kahapon. Waring nauulit sa isipan niya ang kalagim-lagim na pangyayaring iyon, habang unti-unti niyang idinidilat ang kanyang mga mata.

“Ma? Nasaan ka? Bakit patay ang ilaw?”

“Anak…”

“Ma? Ma! Buksan niyo ang ilaw, wala akong makita!”

“Anak, huminahon ka,” naiiyak na sabi ng kanyang ina habang yakap ang anak.

“Buksan niyo ang ilaw, wala akong makita!” umiiyak na sabi ni Lila.

“Lila, Lila! Huminahon ka!” Binuksan ni Agnes ang pinto. “Nurse! Nurse!”

Dali-daling pumasok ang mga nars na may dala-dalang pampakalma. Itinurok kay Lila ang pampakalma at unti-unti na siyang naging mahinahon.

“Mama, bakit wala akong makita?” umiiyak na tinanong ni Lila sa kanyang ina.

“Anak, napinsala ang mga mata mo dahil sa pagsabog. Pero ‘wag kang mag-alala, ooperahan ka rin sa lalong madaling panahon.”

“Mama, ‘wag mo akong iwan.”

“Nandito lang ako, anak, hindi kita iiwan.”

Halos mag-iisang linggo na sa ospital si Lila ngunit wala pa ring nahahanap na eye donor. Inip na inip na si Lila sa kahihintay. Nawawalan na siya ng pag-asang makakakita pa siyang muli.

“Ma, bakit wala pa rin akong eye donor? Nasaan na po ba si Papa?” kinakabahang tanong ni Lila.

“Lila, mahirap makahanap ng donor. Pero ‘wag kang mawalan ng pag-asa; lahat ay ginagawa ng iyong Papa para maoperahan ka na,” sagot naman ng ina sa anak.

Isang mahinang katok ang narinig, at pumasok si Ramiro sa kuwarto ni Lila.

“O, nandiyan na pala ang Papa mo eh,” masiglang sabi ni Agnes. “Kamusta?”

“May magandang balita ako para sa’yo, anak. Makakakita ka nang muli!”