Mga Tula, Sanaysay at Kwento ng Buhay

Halos mag-iisang linggo na sa ospital si Lila ngunit wala pa ring nahahanap na eye donor. Inip na inip na si Lila sa kahihintay. Nawawalan na siya ng pag-asang makakakita pa siyang muli.

“Ma, bakit wala pa rin akong eye donor? Nasaan na po ba si Papa?” kinakabahang tanong ni Lila.

“Lila, mahirap makahanap ng donor. Pero ‘wag kang mawalan ng pag-asa; lahat ay ginagawa ng iyong Papa para maoperahan ka na,” sagot naman ng ina sa anak.

Isang mahinang katok ang narinig, at pumasok si Ramiro sa kuwarto ni Lila.

“O, nandiyan na pala ang Papa mo eh,” masiglang sabi ni Agnes. “Kamusta?”

“May magandang balita ako para sa’yo, anak. Makakakita ka nang muli!”

May eye donor nang nahanap ang ama ni Lila, kapalit ng malaki-laking halaga. Agad na isinagawa ang operasyon ni Lila. Wala man lang pagkakataong makilala ni Lila o ng kanyang pamilya kung sino ang kanyang donor, dahil hindi na rin nagpakita ang donor na ito. Naging matagumpay ang operasyon, at unti-unti nang gumagaling ang mga sugat na natamo ni Lila sa nangyaring pagsabog. Makalipas ang isang linggo, tinanggal na ang benda sa mga mata ni Lila.

“Dok, nakakakita na ako!” masayang sambit ni Lila sa kanyang doktor.

“Ay, Diyos ko, salamat po!” sabi ng kanyang ina.

“Maraming salamat po, Dok,” sabi ng ama ni Lila sabay abot ng kanyang kamay sa doktor.

“Wala po iyon, trabaho po namin ang gawin ang lahat upang maibalik ang paningin ng inyong anak,” masayang sabi ng doktor sa mag-asawa. “Siya nga pala, Lila, kailangan mong bumalik sa ospital buwan-buwan para sa isang regular check-up. Para lang masiguro nating magaling na nga talaga ang iyong mga mata.”

“Sige, Dok, magpapatingin po ako buwan-buwan,” sagot ni Lila sa mabait na doktor.

Nakalabas na si Lila sa ospital matapos tanggalin ang kanyang benda. Balik sa normal ang kanyang buhay. Lagi na rin siyang de-sundo ng kotse, upang maiwasang maulit ang trahedyang nangyari sa kanya noon.

Sa opisina, mainit ang pagsalubong sa kanya ng kanyang mga kasamahan, lalo na nang kanilang malaman ang nangyari kay Lila. Marami sa kanila ang bumati kay Lila. Kabilang rito’y ang kanyang mga kaibigang sina Leti at Wendy.

“Lila! Kamusta ka na? Magaling ka na ba talaga?” tanong ni Leti kay Lila nang siya’y napadaan upang mananghalian.

“Okay na ‘ko, ‘no. Mas malinaw pa nga ata ang paningin ko ngayon, e!” masigla namang sagot ni Lila sa kaibigan.

“Hoy Lila, kilala mo ba yung nag-donate sa’yo ng mata?” Si Wendy naman ang nagtanong.

“Hindi nga, eh. Gusto ko nga sanang mag-thank you pero hindi ko man lang siya nakilala.”

“Ano ka ba, at least magaling ka na!” sagot ni Leti.

“Kung nasaan man siya ngayon, thank you sa’yo,” nakangiting sabi ni Lila. “O, kumain na ba kayo?”

“Kani-kanina lang, Lila. Sorry ha,” sagot ni Wendy.

“A, gano’n ba. Sige, kakain na ako ha.”

Sa isang maliit na café, sa tapat ng building kung saan siya nagtatrabaho, naisipang kumain ni Lila nang tanghalian. Kaya nga lamang, punung-puno na ang café. Ang haba pa ng pila; umabot na sa labas ng pinto. Mabuti na lang at may nakita siyang isang lalaki sa may sulok na puwede niyang tabihan, dahil wala nang iba pang mauuupuan.

“Excuse me, pwede bang maki-upo?” tanong ni Lila sa lalaki.

“Sige lang,” mahinang sagot ng lalaki na nakadungaw sa salamin ng café.

“Salamat, ha,” nakangiting sabi ni Lila.

“Walang anuman.”

Hinigop muna ni Lila ang kanyang kape, saka unti-unting isinubo ang cake na inorder niya. Hindi pa rin inaalis ng lalaki ang kanyang tingin sa may bintana, kaya kinausap siyang muli ni Lila.

“Ano ho bang tinitignan niyo sa labas?”

“Sa totoo lang, wala akong nakikita. Bulag ako. At ‘wag kang mag-po sa akin, bente-singko lang ako,” mahinang sagot ng lalaki.

“Ay, sorry.”

“Okay lang. Kumain ka na lang.”

“Tapos na rin naman ako, e. Salamat sa upuan.”

“Walang anuman.”

Umalis na si Lila sa café. Habang naglalakad ay naisip ni Lila ang kalagayan ng lalaking kanyang nakausap kanina. Paano kung naging ganoon rin siya? Paano kung nabulag rin siya tulad nung lalaki?

Ilang araw pa ang lumipas at isang buwan na mula nang maoperahan si Lila, kaya kailangan na niyang bumalik sa ospital upang magpatingin. Pagbalik niya’y hindi na si Dr. Perez ang humarap sa kanya, kundi isang batang doktor.

“Dok, nasaan na po si Dr. Perez?” tanong ni Lila sa doktor na umaasikaso sa kanya.

“A, nasa States siya ngayon, nagbabakasyon kasama ang pamilya. Matagal na kasi nilang naiplano ‘yun, e. ‘Wag kang mag-alala, ibinilin ka niya sa akin,” sagot ng doktor na nakangiti sa kanyang pasyente. “Ayaw mo ba sa akin?” at natawa siya sa kanyang sinabi.

“Hindi naman sa gano’n, Dok,” nahihiyang sagot naman ni Lila. “A, e, sino nga po pala kayo ulit?”

“Ako si Dr. Mark Mendez, but you can call me Mark,” sabi ng doktor na hindi pa rin nawawala ang mga ngiti sa kanyang labi. “Sige, Lila, magsimula na tayo. Umupo ka na rito’t titingnan ko na ang iyong mga mata.” Itinuro ni Dr. Mark ang isang upuan na nakakabit sa isang aparato upang matingnan ang mga mata ni Lila.

Hindi gaanong matagal ang naging pagtingin sa mga mata ni Lila, ngunit dahil magtatanghali na nang makarating si Lila sa ospital, halos lunch break na nang matapos si Dr. Mark sa kanyang mga mata.

“Napakaganda pala ng mata mo, Lila,” bulong ni Dr. Mark sa isang namumulang Lila.

“A, e, hehe…” lang ang tanging nasabi ni Lila.

“Lila, gusto mong mag-lunch kasama ko?” tanong ni Dr. Mark. “Tutal malapit na rin namang maglunch break, kaya sabay na lang tayo.”

“Um, sige,” mahinang sagot ni Lila. Makakatanggi pa ba siya sa malambing na pakiusap ng doktor?

“Good! Tara na sa canteen,” at dinala ni Dr. Mark si Lila sa canteen habang nakaakbay sa balikat ng dalaga.

Sa isang mesa magkasamang kumakain sina Lila at Dr. Mark. Masaya ang kanilang pagkukuwentuhan. Maraming nalaman si Lila tungkol sa doktor, tulad ng binata pa si Dr. Mark, na siya namang nagpaigting sa kilig na nadarama ni Lila. Napakabait at malambing ni Dr. Mark sa kanya, kaya agad na napalagay ang loob niya sa binata.

Sa opisina, agad na ikinuwento ni Lila ang mga nangyari sa ospital sa kanyang mga kaibigan. Hindi mawala ang ngiti at kilig sa mga mata ni Lila, habang isa-isa niyang inuulit kina Leti at Wendy ang mga nangyari sa kanila.

“…tapos hawak niya ang aking mga kamay habang sinasabi niya sa aking nais niyang maulit ang pagkikita namin,” sabik na ikinukuwento ni Lila sa mga kaibigan.

“Talaga? Ay, nakakakilig naman!” sagot naman ni Wendy.

“Oo, talaga. Sabi pa nga niya tatawagan raw niya ako kung libre siya, e!”

“Grabe, Lila, na-love at first sight yata ‘yun sa’yo, a!” sabi naman ni Leti kay Lila.

“Ewan ko kung anong tawag doon, pero gusto ko siya,” wika ni Lila.

Hindi man madalas ang pagkikita nina Lila at Dr. Mark, lubos namang naibigan ni Lila ang mga pagkikitang iyon. Tuwing magkakahawak ang kanilang mga kamay, pakiramdam ni Lilang lumulutang siya sa himpapawid. Tuwing gabi, si Mark lang ang laman ng kanyang mga panaginip. Lagi niyang inaasam-asam na balang araw ay ipapahayag ni Mark ang wagas na pag-ibig nito para sa kanya.

Isang malamig na hapon, kahit sa oras ng trabaho, ay pinagpapantasyahan pa rin ni Lila ang guwapo’t matipunong doktor na iyon. Malakas ang buhos ng ulan, kaya’t niyaya si Lila ng kanyang mga katrabahong magkape muna.

“Lila, tama na yang pananaginip nang gising, magkape muna tayo!” sigaw ng isa sa mga ka-opisina ni Lila.

“Sige, sige, susunod na lang ako sa inyo,” ang tanging sagot ni Lila sa kanila.

Natagalan pa bago tumayo si Lila sa kanyang kinauupuan at putulin ang pagpapantasya sa doktor. Kaya naman pagdating niya sa café, puno na ng tao ang lugar.

“Leti!” sigaw ni Lila sa kaibigan. “Bakit hindi niyo ako isinave ng upuan?”

“Akala namin hindi ka na darating, e! Sori, Lila,” sagot naman ni Leti.

“Sige, hahanap na lang ako ng mauupuan sa likod.”

Lumakad-lakad si Lila hanggang makarating siya sa sulok. Doo’y may nakita siyang isang mamang mag-isa sa isang mesa.

“Excuse me po, pwedeng maki-share?” tanong niya sa lalaki. Nakatingin siya sa labas ng bintana. Hindi ito kumikibo.

Naisip ni Lila na baka ayaw magpagambala ng lalaki, kaya’t tumalikod na siya upang humanap ng ibang mauupuan.

“Okay lang, Miss. Dito ka na lang umupo ulit,” mahinang sabi ng lalaki.

“Salamat,” mahinang sagot rin ni Lila. “Teka lang, nagkita na ba tayo dati?”

Inialis ng lalaki ang kanyang tingin sa bintana at waring haharap kay Lila. Ngunit hindi nito nahanap ang kanyang mga mata.

“Dito ka rin nakiupo sa akin noong manananghalian ka, Miss. Nakikilala ko ang iyong boses.”

“Gano’n ba? Ang galing naman ng memorya mo. Sandali lang naman tayo nakapag-usap, hindi ba?”

“Tumalas ang aking pandinig sabay ng pagkawala ng aking paningin,” sagot ng lalaki, at kinapa ang kanyang mga mata.

Walang naisagot si Lila. Pinagmasdan lamang niya ang lalaki sa kinauupuan nito. Naalala niyang muli ang trahedyang naganap apat na buwan na ang nakalilipas.

“Pasensya na, ha. Ako nga pala si Anton,” sabay abot ng kanyang kamay sa kanyang harap.

Inabot ito ni Lila mula sa kaliwa. “Lila,” at kinamayan ang lalaki. Napansin niyang malambot ang kamay nito.

Binitiwan na ni Lila ang kamay ng lalaki. “Madalas ka ba rito, Anton?” tanong niya sa lalaki.

“Araw-araw akong nandito,” ang sagot ni Anton.

Mula sa simula’y pinagtakahan na ni Lila kung bakit parating nakatingin si Anton sa labas, gayong bulag naman ito. Kaya naisip niyang itanong iyon sa kanya.

“Siya nga pala, may itatanong sana ako. Sana ‘wag mong masamain or something,” wika ni Lila.

“Sige, ano iyon?” mahinang tanong rin ni Anton.

“Uh…” Biglang natigilan si Lila. Hindi niya alam kung paano sisimulan ang tanong nang hindi makakasakit ng sinuman.

“’Wag kang mahiya, Lila. Nais mo ba akong tanungin kung bakit ako nabulag?”

“Hindi naman, Anton. Gusto ko lang sanang itanong… Bakit ka laging nakatingin sa labas? E di’ba…”

“…bulag ako?” ang tapos ni Anton sa pangungusap ni Lila. Napatakip si Lila sa kanyang bibig.